Netgedichten

netgedicht (nr. 25.082):

Poezensong

Theatraal schuift ze door het tuindecor.
Even versteent ze in een pantomimepose,
Dan toetsen haar tenen met zachte aanslag
het tuinpad vol rozen.

Parmantig loopt ze voor mijn voeten.
Haar staart tekent in de lucht een lange krul,
die verstijft tot een slap vraagteken
boven een dubbele nul.

Ze klauwt met speelse halen naar mijn broek
en wrijft haar natte snuit.
Flikflooien wil ze. En stoeien!
Daarom ‘kopt’ ze tegen mijn kuit.

Als mijn vingers door haar zijden haren glijden,
rolt ze spinnend op haar rug en wiebelt.
Ze snort een poezensong
Tot het in mijn vingertoppen kriebelt.