Zwaai ze uit
jaagt in vlagen
een dorst die door alles heen draagt
op jouw adem, die het leven kust
stil van binnen
het zilte zout maakt geen lawaai
waar het leven drijft
in een zee van tijdstromen
van eb en vloed
ik hou me vast langs jouw oever
met vaste tred
ligt het ietwat ziltig op mijn tong
ter ontspanning
neem de lucht in me op
zweeft het zilverzand alover
wist mijn sporen
ik laat ze gaan, zwaai ze uit
les mijn innerlijke dorst
laaf mij aan jouw steevaste schouder
met het samengevloeide water
vol verwondering
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/quicksilver_dicky/
Schrijver: Quicksilver, 10 april 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Weer lees ik jou graag.