Netgedichten

netgedicht (nr. 25.536):

Het ms.Rotterdam

Trots van een zeevarende natie die ooit bestond
Nu gekluisterd in een Rotterdamse havenmond
Haar slanke steven met kettingen geborgen
Wacht zij angstvallig op de slopers, de dag van morgen

Waar zijn ze, met wie zij de wereldzee mocht bevaren
Zeebonken die haar veilig loodsten over de baren
Stormen trotseren met ongekende windkracht
De spiegelgladde zee met schitterende sterren nachten

Nu aangekocht om voor altijd te ankeren
Moet dit dan haar roemloos einde zijn
Met een roerloos steven en een hart dat zal nooit meer bonken
En zo heeft haar scheepshoorn voor het laatst geklonken

In een ongehoorde noodkreet hard en schril
Vragend om die verdiende eeuwige ankerplaats
Zo Neptunus het wil