Netgedichten

netgedicht (nr. 26.234):

Moeder Aarde en de mens

de liefde kwam
met de noord de oost de west
en de zuidelijke wind
over Moeder Aarde
de zonnestralen schonken
warme glimlachjes van geluk
met de regen kwamen tranen
want wie huilt nu
wel eens niet
moet de schepper van dit
aardse dal gedacht hebben

we wandelen over kronkelige paden
soms zijn ze bedekt met
keien of zitten er kuilen
verscholen in het wegdek
wie struikelt er nooit
die zich weer zal oprichten
en verder gaan het eigen pad
dat leven heet
hier vind je wat
daar laat je wat
altijd zijn er vrienden
als mooie bloemen
ze verwarmen hart en ziel
koele beekjes
om je te verfrissen
of je bezeerde voeten
in te wassen

zoetigheid is er wat smeltend
op je tong vertroosting biedt
als een warme arm om je schouder
soms leun je tegen
iemand aan die even mee loopt
op je pad, je reikt je hand
je schenkt je hart
maar altijd is er dat briesje van de wind
soms verkoelend, soms stormachtig
dan weer troostend
dan een steuntje in de rug
zoals er altijd de liefde is
van Moeder Aarde voor
haar creatie……de mens