Netgedichten

netgedicht (nr. 26.439):

Waangelaat

Soms wuiven bomen nog in lentelach

ziet zij dromen achter de horizon
maar denkt zij weer, hoe ooit de dag
en de ellende van een jeugd begon

met stille trom gaat zij nu terug
intens treurig is haar waangelaat
en draagt zij krenten op haar rug

waar tijd nog steeds met weemoed gaat
drinkt zij als een volwassen poes
kleine slokjes melk van porselein

en denkt zij in vertrouwde roes
is toch wel fijn om vrouw te zijn.