Rust

Punaises op de stoel gelegd
Zo voelde ik
Voelde ik te leven.

Meisjes die geen kusjes geven.
Mannen vragen om een zoen.

Mijn hoofd in de wolken gestoken:
Zo sompig, donker, nat.
Met wijn als grote vriend genomen
Had ik altijd zat.
Was ik altijd zat.

Nee dan de liefde
Die zich aan het oog ontrok.
Met kaarsen die de weg verlichte.

Ik was er lang nog niet aan toe.
Reisde ik naar ver en vluchtig,
Nog voor de rits het reizen al weer moe.

Nu, met natte brokken op het laminaat,
Heb ik dan de rust gevonden.

Biografie van deze schrijver

pijn liefde rust

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 13 stemmen 322