Een mens van stof

onder heiligheid van schijn
kent het leven vele kanten
als ik praat over mijn en dijn
blijken mijn woorden balken
en de ogen van de ander,
gedragen door splinters,
toch nog blinde bollen
onder een sterrenloze baldakijn

in mijn rug gapen velen gaten
soms met zout verweven
ook ik ken het haten,
pekelen en kneden
onder mijn hand is en wordt
nog veel geleden

de werkelijkheid
hoe die ook zij,
is verlaten

mijn huis kent glazen wanden
spiegels met de blik naar buiten
ja, en mijn nagels hebben zwarte randen
zij krabben de dood van ruiten

werkelijkheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 21 stemmen 347