Netgedichten

netgedicht (nr. 27.061):

duister verlangen

Het bed van sacrale dromen
opgebroken
tot knietafel van boetvaardigheid

in scherven van licht
druipend op de wanden van zijn cel
doopt hij zichzelf als onbestaande
drie tekens als zwarte schaduwen
afgetekende tralies op een zware deur
het geheimschrift kiert er tot in de gangen
het gaat er onuitgesproken over de tongen
er waart een duister stigma onder de lendenen

het ochtendgloren
verheft hem tot de nietigheid
de genade staat als een megaliet
het steen licht op voor ijle creaturen
tegels verschuiven het sterven van silhouetten

met het hart op het enige boek
legt hij de hand op dode letters
de gevangenis van zijn spreken
en in de schemer zal hij het woord omzwachtelen