Netgedichten

netgedicht (nr. 27.178):

Valse schaamte

Niet zelden trekken modderstromen
van rottend vuil in kommer en kwel,
meestal vrijgekomen, vanaf de hoge
naar de lage kant, waar geur en
hypokratie hun stinkende stempel
drukken op de aangeboren afvalkuilen,
waarmee overdaad stand houdt tot aan
de marmeren zuilen van de door paal
en perk gesterkte zwijgen, tot in de
weggeworpen kudden van verloren
dromen mij tot een onpasselijkheid
laat neigen, maakt de spiegeling mij
onwel. Ik wend mij af, als ik die
besmeurde hand moet schudden, aan
een valse schaamte is niet te ontkomen.