Netgedichten

netgedicht (nr. 27.297):

Pluk de dag

In de morgenstond
was er heel even
de schaduw
van de twijfel
een moment van
onzekerheid

toen begon de wind
te fluisteren

dromerig keek ze op
in een wereld
van witte wolken
ontdekte juist
die ene
met dat zilveren randje

toen begon de zon
te schijnen

een warme glimlach
kleurde wangen
in een verrukte blos
met ogen als sterren
wilde ze
de dag gaan plukken

toen voelde ze
de bedauwde grassprietjes
kriebelen
aan haar blote voeten

ze danste in de wind
met de zonneschijn
strelend op haar huid
in haar hart bloeide
een "ikvergeetjenietje"
juist alleen voor hem