Archaïsche torso?
Ik zag nooit haar werkelijke
gelaat, waarin de appels rijpten,
haar contour sneed door mijn blik,
gloeit na in een ondergaande snik,
waarin de ogen blijvend glanzen,
gehouwen uit het frêle marmer, bespot,
beschadigd, rond smalle mond, het
verlangen geaderd, onverzadigd, als
een witte ster die losbreekt van z’n
voetstuk, geen misvorm in haar leven,
misgunt ze mij dat niet, wat smeekt uit
haar wezen dat ze droeg, een eindeloze
liefde waarom ze vroeg en altijd predikt.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 6 augustus 2009
Geplaatst in de categorie: kunst