Netgedichten

netgedicht (nr. 27.520):

Meeuwen spreken mijn taal

Het krijsen pijnt me na
als de echoloods
me dwingt om de dissonantie
die telkens mij verstoort
te laten rusten aan de tafel
die zojuist ik had gekuist

zodat mijn rijpe huid
gekrast de herinneringen
kon laten rijpen

doch ik ecarteerde
het bestek [ want ik zag
mezelf als wapenbroeder]
om mijn wezen te behoeden
voor het partikel in mijn stem