Venita

de rotan stoel bij het achterhuis
schommelt door wind bezeten
zacht krakend en bijna vergeten
op het terras van schelpengruis

een man door zwart gedragen
wordt zichtbaar tegen het blauw
van loze adem en diepe rouw
die het dagend licht vertragen

uit zijn brieven vallen wonden
als losse blaadjes uit het leven
door zijn verre kind gebonden

omvat zijn bede slechts haar naam
in spiegelschrift geschreven
achter de luiken van zijn raam

Schrijver: Hanny, 30 september 2009

hanny.vanalphenquicknet.nl

verlangen kind verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 14 stemmen 800