Netgedichten

netgedicht (nr. 28.556):

Ware elf

(voor Dieuwer Verhagen)

Ze heeft de schoonheid van een actrice,
Soutendijk en Van Dyck ineen, maar ze wordt
nergens ge-acteerd. Haar zachtaardige inborst
wordt gedragen door kleurrijke kleding, met de
flair van een middeleeuwse jonkvrouwe. Haar
Mona Lisa-glimlach betovert iedere man die haar
genaakt in haar curieuze dansfeest, haar schittering
als hekserige verdediging. Erotische elven zweven
rondom haar als een permanent aura van heiligheid,
veranderen in tropische vlinders en vrolijke vuurvliegen,
die haar aantrekkelijke fluïdum extra goddelijk licht
geven. Ik ben een van die trillende vlinders of een
van die naïeve vuurvliegen. Ik omhelsde je stoutmoedig
en je leek wel ijler dan lucht, een bizarre tovertruc
of werkelijk zo ijl als onaantastbare engelen, zo intens
broos, zo feeëriek onzichtbaar, de incarnatie van Maria
Magdalena! Naast het protserige stadhuis, de imposante
Sint Jan, het verzonken kasteel van Jacoba, mierzoete
wafels en houten kazen, verschijnt dan hier dan daar
een zuster van Camille Claudel, in praërafaëlitische
stijl, wat geen blanco-toerist vermoedt, overstijgt zij,

de Groene Fee van Gouda, alle vergane glorie.