Netgedichten

netgedicht (nr. 29.497):

Glazen vitrine

naakt kan ik zijn
zo vreselijk vervreemd
ja, van de wereld om me heen

ik tel het vuur in mijzelf op
maar as kan je niet tellen
roept de gevlogen engel
nog uit de verte
haast onhoorbaar

terwijl de kim toch
mijn hart raakt
en de kou mijn vel omsluit

zo ontkleed kan ik zijn
in een vloed van gedachten

de handen, zwart van de resten
grijpen de hoogte
alsof ik mijn ziel nog wil redden
voor de kast met curiosa

ja, zo bloot
uitgepakt
en schijndood

ben ik
als ik de stem verlies

en verlaten
terug
op mezelf verlaat

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 10 december 2009

j.sandt

chello.nl

Geplaatst in de categorie: psychologie

homo sapiens

3.0 met 17 stemmen

421

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Willem
Datum:: 11 december 2009; Nou nou, voor de houder van de stam is dit iets te puur.

Naam:: nonna
Datum:: 11 december 2009; zo mooi, zo teer en breekbaar zoals jij je bloot geeft.
Je woorden zijn transparant en helder als het zuiverste kristal.

Naam:: Ludy
Datum:: 10 december 2009
Email:: ludy.roumengmail.com; met veel herkenning gelezen en gewaardeerd

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 10 december 2009
Email:: kerima.ellouisegmail.com; prachtig gedicht!

Geef je reactie op deze inzending: