dertien was ze
winter stopte
sneeuwvlokken in haar mond
elke avond
opnieuw wanneer ze
ijzig dun
naar haar woorden liep
zonder te weten of tijd voltooid
was
in nestkoude
en in de vierde nachtwee
waaruit geen kind viel
of een arm, zonder verraad
aan vingers
Louise schreef de aarde zwart
en perste een wereld
uit haar lijf
trad haar koninkrijk
in volmaaktheid
binnen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 30 december 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
hoe mooi die regel in dit prachtgedicht.