te onschuldig
de wereld is mij wat te wit
verdoezeld zijn de harde tonen
gedempt in alles dat bedekt
kan het rauwe niet naar buiten komen
ik mis de ruwe bomenbast
de wilde takken en de stekels
het grauwe drenzen van de regen
zelfs het verbruinde eikenblad
het is met toch te argeloos
natuurlijk, euforie van zacht
maar het maagdelijke kan er nu
zo langzamerhand wel weer van af
Geplaatst in de categorie: jaargetijden
Toch een fraai gedicht!