Netgedichten

netgedicht (nr. 30.028):

Dromerig

het verleden als mos
vastgegroeid op haar ziel
doet haar verstillen

er van overtuigd zijnde
dat alle dagen
een eigen geur en kleur bezitten

en als ze leest in verrukking
vertelt haar hart
de woorden die bij haar horen

beeldend en boeiend
verschijnen veldbloemen
op haar netvlies

en de oude eik op het dorpsplein
verhaalt lachend
de uitglijders van ooit

wijl sneeuwvlokken dwarrelen
draait ze aan
de gouden ring aan haar vinger

speels haar fluister

dromerig haar lach

betoverend haar wereld