Netgedichten

netgedicht (nr. 31.008):

Passaatwind

Mijn dode ouders zien de schuur
waar ooit mijn puppies speelden
met een piepschuimen pop

De passie van het eerste uur
die wij zo vurig deelden
is gestold tot lava in mijn houten kop

Je vader in het verre Java
zorgt vergeefs voor een klein meisje
in een armoedig huis

Hij ligt niet in diepe coma
de ware reden voor jouw reisje
ligt bij een houten kruis

De tranen om je dode kind
spoelen diepe glans
uit een dunne laag vernis

In pirouette slaat jouw passaatwind
- als terminale regendans -
de bodem uit mijn erfenis.