Netgedichten

netgedicht (nr. 31.070):

Slapende moordenaar

Een schutter die,
al slapende,
donderknal en bliksemschicht
over hal en kamer heeft geworpen,
danst nog na in de bloederige stappen
van zij die ooit een dame was.
Haar sjaaltje als een rups
over het tapijt,
ooit nog met de hand geknoopt
en nu door rood en zwart besmeurd
in de stank van dood gedrenkt.
Een kan, die op haar kant
de inhoud langs de tafel liet lopen
en nog druppelt, alsof zij zeggen wil:
ik heb het wel gezien, maar kan niks zeggen.
Dan rest nog een plant
die trilt
als een kind dat net haar moeder zag vermoorden.
Haar adem ingehouden, zo haar woorden.
Een zout vat dat
de rode vlekken snel verhullen moet.
Tussen doek en lint
kijkt een vrouw,
die bestaat omdat ze sluiert
en sluiert omdat het geschreven staat.
Heb me lief,
leest de onnozele rijmelaar
op haar lippen.
Terwijl ze alleen dacht:
haat me niet.
Maar haat was juist het hare.