voor wie ik liefheb
sterren doven uit
ik sta in het duister en zie de wereld
voor me
er is geen armlengte
of het altijd gedroomde, geen groet of zoen
roert de wind
er is volkomen stilte
niets bestaat
mompel ik hardop, ook niet de huizen
die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist
zelfs geen ramen met groot gemis
ik schrik
van mijn eigen stemgeluid, vreemd, alsof het uit de diepte
van een doodse ruimte komt
misschien aanschouw ik de waanzin
misschien is mijn ziel de voltooiing van waanzin
ik spuug mezelf uit, genadeloos
naakt
de oneindigheid schudt met
dertien grenzen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 11 maart 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Bijzonder mooi geschreven Kerima!
Het zou zo maar een droom kunnen zijn, maar wel een met prachtige ondertiteling!
bestaan wij en de wereld om ons heen echt?