tot in de morgen
wind waait zoute druppels, het raam knarst zwaar
om de wanhoop van
de dingen
ik staar voorbij bomen op de weg
en het binnenwaartse zwijgen dat machteloos
om de schemering valt
zich in schaamte nestelt
en in nog meer zand in mijn ogen
ik zie vreemde witte vogels vliegen
doorheen verlangen en de waarachtigheid
van de nacht
ze leggen mijn ziel bloot
langs mijn wangen, tussen jou en de duinen
die ik draag
stijgen
onbenaderbaar in mijn stem omdat ze willen
weten van de pijn
wind waait, de golf houdt aan
ik wil naar zee
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 14 maart 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi gedicht Kerima.
terugkijken door pijn, moet vezachten
terugkijken met de pijn, moet geschreven worden.
Compliment, mooi dichtster.