de eerste zondag
de stilte wordt jouw lichaam, mijn lief
nog groter dan de neerwaartse gloed tussen leven
en onbegrepen graven
waar kraaien om zich heen kijken
naderbij
tot in mijn aardse spiegel
een rij mensen met bewaarde ogen
geloven even in zichzelf, lijfelijk
en laatst
tot plicht, vredig in zicht
het huis is rommelig en huivert bloemen
tot oude kransen
- de aarde is koud
een onverdraaglijk woud -
ik mijd verbeelding en verraad
proef het bloed van mijn nietig zijn terwijl ik jou
in dit vlakke land bemin
de tijd verstrijkt
er is geen ultimatum, slechts het einde
mijn lief
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 21 maart 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie