de blik van het huis
spreek met mij
in deze defecte dimensie, ik ben nog niet
heengegaan
geef me poëzie
die dromen bouwt, volle manen, vredig
in slaap
veilig
wanneer de torenklok
zijn wijzers terugdraagt naar het kind
in het ongelijke lijfje, abrupt wakker
met vingertoppen
die de ruwe huid herhalen, als tekens van toen
en hetzelfde gebed
geloof in mij
ik heb de wind
onder donkere daken
verborgen
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 22 maart 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie