Luctor et emergo
hoe bezwaard moet ik zijn
zodat de aarde moe wordt
om mij verder te dragen
mag ik nog wel geloven
en weer om adem vragen
wie beschermt mij immers
tegen verzuurde grauwe wijn
die bij voortduring, zo lijkt,
voor mij wordt ingeschonken
het is alsof elke dag, ieder moment
zich steeds meer van mij afkeert
mij vervreemdt van zuiver zien
en een doodlopende weg inzendt
*
luctor et emergo
roept de kerkhaan hoog van zijn toren
ik hoor dat even niet meer
raak tastbaar in de winter verloren
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 18 april 2010
Geplaatst in de categorie: psychologie
Mooi gedicht.
Fijnzinnig het gevoel verwoord van iemand die de grauwe kant van het leven meetorst en het niet weet te keren. Mooi werk.
Vive ut vivas!