Knoestig staat de wilg aan de waterkant

Knoestig staat de wilg aan de waterkant
zijn voetenwortels stevig gegrond in de waterrand.
Kleine mossengroepjes in verschillende kleuren groen
hebben zich genesteld op zijn bomenbast.

Tussen zijn worteltenen wriemelt het watermoer
en verstopt in het riet een moedereend die haar kleintjes wast.
Een kleurrijke vlinder fladdert tot op mijn neus
zo klein, ik voel mij haast een reus...

Kon maar niets of niemand deze rust verstoren
en de kosmisch golvende energieën mijn beden horen.
Zo stilletjes dobberend op een kleine boot
verandert het beeld naar een arend die zijn vleugels aanbood.
Gedragen door de wind
zo hoog en nog hoger in de lucht
voel ik mij vrij als een dartel speels klein kind.

Ik hoor het zingend verhaal van moeder aarde
die weent omdat veel in slecht ontaardde.
Ik wil blijven zweven op thermiek
hoog boven tussen de wolken,
want op aarde word ik ziek...

Uiteindelijk zal ik vermoeid mijn vleugels laten rusten
om te landen op beide voeten
en in het lot berusten.....

Soms ben ik zo krachtig en soms ben ik zo moe
en denkend aan mijn bootje laat ik mij zachtjes drijven
want ik ben aan rusten toe.

wilg water

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 14 stemmen 143