De volgzame mens
ken ik nog de weg naar huis
als mijn denken zich verschuilt
achter een vertraagde dauw
heb jij ooit gekropen door een buis
waar voortgang je gevoel bevuilt
en het einde vol besneeuwd lijkt met rouw
het was een droom, ooit
een wonder boven wonder
maar naarmate de tijd vervliet
gaat het onzegbare ten onder;
allengs van genadevolle fleur berooid
ik zeg maar zo
het pad naar de hemel
snelt voor de een de heuvel op
voor de ander is hij oppervlakkig,
soms een doodlopende straat
maar vaak is het tasten
in een labyrint
of het openen van lege kasten
in alle gevallen,
zo schijnt, wil alleen
de waarheid worden bemind
door mijn bestaan
met liefde te voeden
en tevens met overdadige
tegenspoed te belasten
Zie ook: http://www.fixpoetry.com
Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 23 mei 2010
Geplaatst in de categorie: mystiek
Dromen nog zwevend in dauw, verhelderen door de warme zon. De liefde die in jezelf leeft. Magnifiek gedicht.
Je kunt dus lang in een labyrint ronddolen.
Beklemmend mooi deze.