Netgedichten

netgedicht (nr. 32.772):

Volle maan.

Volle maan.

Je beloftes vielen me zoet
en gaven me reeds lang verloren moed terug

Vanaf dat moment heb ik mijn toekomst
in jouw handen gelegd,
toen je me zoet aankeek, met warme woorden,
weet je nog?

Wees er alsjeblieft zuinig op schat,
hij is namelijk volstrekt uniek,
elk duplicaat is maar surrogaat.

De tijd begint me inmiddels parten te spelen
en suist rond in mijn oren,
hoor je het dan niet liefste?

De sleutel van ons oneindige succes
moet je niet onder matten verstoppen

Die moet je aan ons openbaren,
want zo komen we er niet,
zo zullen we nooit samenspelen bij volle maan

Kom, vertrouw me, ik reik je mijn hand,
dan pakken we samen de toekomst

Zie je het ook mijn lief, onze nieuwe toekomst?
Kijk, dáár, hij wacht op ons,
we kunnen hem niet missen.