Ze staart naar buiten
Ze staart naar buiten
naar de drukke wereld
de regen tikt tegen de ruiten
de mensheid kent geen geduld
De duikplank is hoog
niemand die haar ziet
ze houdt het niet droog
maar springen durft ze niet
Ze staat op een groot plein
haar dierbaren om haar heen
om dichtbij haar te zijn
maar toch voelt het alleen
“Waarom begrijpt niemand mij?
dat is wat ik me afvraag
nee ik ben niet altijd blij
omdat ik alles zo alleen draag”
Wie wijst mij de route
naar zelfstandigheid
waarom moet ik boeten
voor mijn eigen identiteit
Ze staart naar buiten
naar de hevige wind
de regen tikt tegen de ruiten
de sterrennacht begint
Geplaatst in de categorie: verdriet