Netgedichten

netgedicht (nr. 33.727):

Dood(gewoon)

Een kindsoldaat krijgt het bevel, te schieten op zijn volk
een vrouw verwacht haar eerste kind, komt dan voor zijn vizier
hij knijpt zijn ogen stevig dicht, zijn gezicht en zijn gevoel verblindt
hij vuurt, een harde knal, daar ligt zij voor hem op de grond
een moeder en haar kind ….dood maar niet…. gewoon.

Een man tot op het bot verknipt, die nergens rust meer vindt
loopt achter zijn verlangens aan, vergrijpt zich aan een kind
dan in paniek haar lichaam dumpt, verminkt als een hoop schroot
een kinderleven maar zo kort, nog niet vol groeit, nog niet verknoeit
daar ligt zij nu haar kleren op een hoop… dood maar niet .….gewoon.

Een jonge man die viert zijn feest, gaat uit met veel plezier
zijn vrienden lopen met hem mee, op weg naar het café
de drank stijgt langzaam naar hun hoofd, dan plots; n dreun; n klap; 'n schop
hij valt, ligt doodstil op de grond, zijn vrienden knielen om hem heen
O God waarom, zo zinloos dit geweld…. dood maar niet …..gewoon.

Een vrouw al in de tachtig jaar, gaat dagelijks haar rondje doen
men zegt: dat is goed voor haar, ze loopt dan langzaam niet zo vlug als toen
een klap een val een bange schreeuw, die avond komt zij niet meer thuis
ze overlijd dan in het ziekenhuis, twee gassies in een donkere jas
het ging enkel om haar tas….dood maar niet…. gewoon.