Het labyrint van het verlangen

Een klein meisje met een ballon: blij om
iets van niets, om de lucht en het licht dat
er toch weer is, de zon die het weer won
van de regenwolken.

Even nog en de zomer is alweer voorbij;
de weemoed hangt roerloos in de bomen die
stilaan bladeren loslaten, door de storm
of de droogte, door de tijd of omdat het

nu eenmaal altijd zo is geweest. De zwaluwen
plannen ook nu weer hun verre reizen want hier is
nog weinig voor hen te beleven. Wie loopt nu
in dit labyrint van het verlangen?

Wie kan loslaten, laten gaan, zonder al teveel
melancholie? De herfst komt langzaam, heel langzaam
met trage avonden en huiver rond de uren die
voorbij gaan, in het labyrint van het verlangen.

Schrijver: Adeleyd, 31 augustus 2010

rosa.olaertsskynet.be

verlangen weemoed einde zomer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 12 stemmen 481