Wees
liefste vijand
het is tijd om los te laten
vergeven en vergeef mee
meet de lengtes in gelijke zeemijlen
wee
glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn
krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur
een meeuw droomt het uur ruim boven het duin
drift op rivieren langs ondergelopen stranden
de tranen zijn niet minder en zie haar niet meer
als verborgen roos
wie begrijpt ooit waarom de regen bloost
leg nu al het zeer neer in het ruisen van de bomen
wees
Zie ook: http://www.metajeb.nl/
Schrijver: irene verkerke, 20 september 2010
Geplaatst in de categorie: algemeen
de laatste zinnen zijn zo ontroerend , een prachtig schrijven!