Netgedichten

netgedicht (nr. 35.006):

Storm

De lucht verzwart en smijt zijn water
in striemen tot de aarde zwelt
stromen gorgelen dan tot beken
en water vlucht voor dat geweld.

De boom verbleekt en bloedt zijn bla'ren
heft nog wanhopig op zijn kruin
met zijn gekromde vingers schril geheven
maar bliksem klieft hem toch tot puin.

Wel weert hij zwiepend alle slagen
nu herfst wreed dekt de zomer toe
het laatste groen laat hij dan toch maar vallen
de bladeren waren toch al moe

Als ook de storm vermoeid gaat liggen
in armen van gevallen hout
koestert een rode blos de aarde
en kleurt de zon de wereld goud.