Netgedichten

netgedicht (nr. 35.122):

De ganzen roepen me

Zie de dag ligt aan mijn voeten
de ganzen roepen me

langs de schemer van mijn adem
zoek ik zorgen langs de kade wei
de ritssluiting van de deur staat open
hij drenkt het weten in de wijn
zo knevelt hij de stad
maalt zijn engelen klein
hangt het vocht aan het plafond
en druppels vallen
in lege handen van een volle maan

tastend

vind ik je hand
ontspannen in je eigen zijn

en
sloot mijn adem in mij
tot een luisterende stem

we keken elkaar waarachtig aan en
je doodde de zon in mijn ogen

er niemand is die ik ontrouw ben
of zou kunnen zijn
behalve mijn natuurlijke zelf

ik heb je gevonden
je naaktheid is je schuilplaats
met de passie als bazuin

en
stoot mijn adem nu de hemel in
de dag is voorbij en de ganzen roepen mij vrij