dag acht
deze zondvloed kent geen verborgen land
waar vogels de zee verkennen om hun
ranke voeten te laten rusten op het afgematte
drijfhout wat zich eens een schip mocht noemen
het is koud varen met een gebroken roer
een doemscenario zonder kunst
herkent het pikhouweel om spaanders
te hakken van het teveel aan rust, een wond
waarvan de hechtdraad asymmetrisch
de oevers tracht te helen versmalt
slechts het zicht op de horizon
midscheeps loodst nog wel mijn trots
ons door de branding, doch wanneer het roer
stuurloos blijft zal het land voor eeuwig
onder het water bedolven zijn en zal mijn loods
zich eigenen aan een zelf geworpen boei
Toelichting:
ben aan bed gekluisterd en zwijmel wat met gemorfineerde woorden
Geplaatst in de categorie: emoties