Schaduwen.

Aan de overkant van 't pleintje,
In het tuintje bij de buren,
Staat in wind en weer,
Een hoge conifeer.

Niets bijzonders zult U zeggen,
Zo zijn er vast wel meer.
Deze staat er als een koning,
Tegen een bejaardenwoning.

Eens waren er waarschijnlijk meer,
In voorbijgegane tijd.
Zij konden het niet overleven,
Maar deze is gebleven.

Stiekem is hij opgegroeid,
Niemand had hem in de gaten.
Maar nu wordt hij veel te groot,
Hij moet eigenlijk maar dood.

Maar dat is niet zo gemak'lijk,
Voor al die oudjes om hem heen,
Want hun oude handen beven.
Ze zijn blij, dat ze nog leven.

Bovendien 't is zo'n gemak.
Hij vangt zoveel wind en regen.
En houdt je lekker uit de zon.
Als hij 't maar vertellen kon.

Als de zon schijnt in de morgen,
Valt zijn schaduw op de pannen,
Spiegelt hij zich op het dak,
De zon reist mee, van tak tot tak.

En als het sneeuwt of ijzelt,
Of alles is berijpt,
Valt zijn schaduw uit de toon,
Want hij houdt dat plekje... wonderschoon.

Laat hem nog maar even,
Hij geeft toch nog geen last.
Wij mensen zijn soms overdreven.
Laat leven, wat nog leven mag.

conifeer pannen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 3 stemmen 231