Netgedichten

netgedicht (nr. 36.142):

In de winter

achter
mijn aangezicht
huilt het leven

machteloos
zo lijkt
en tijdloos van aard

om verlies
met pijn te verweven
heeft het gevoel
verdriet gebaard

de avond heeft zich
van de lente vervreemd
is in koude ondergedompeld

rest nog de troost
die aan het verlangen
blijkt uitgeleend

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 23 november 2010

Geplaatst in de categorie: emoties

verdriet

4.0 met 15 stemmen

410

Er zijn 7 reacties op deze inzending:

Naam:: marije Hendrikx
Datum:: 26 november 2010
Email:: maryama37hotmail.com; daar waar het leven huilt achter jouw aangezicht is eindeloos verlangen in troostende schoonheid in je woorden gaan wonen

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 25 november 2010; De woorden ontroeren me van dit zo mooi geschreven gedicht.

Naam:: Martien Montanus
Datum:: 25 november 2010
Email:: mamamoloxs4all.nl; Heel mooi en goed passend in de komende tijd!

Naam:: nonna
Datum:: 24 november 2010; Mooi deze mentale reflectie van jouw diepgaande emoties weergegeven.
Zoals álles in de natuur, zal dit fragile equilibrium zich weer herstellen. Zal de koude weer plaats maken, voor hartverwarmend gevoel.

Naam:: lijda
Datum:: 24 november 2010
Email:: lijdazielemangmail.com; Mooi, heel mooi, de derde strofe vind ik groots, mijn compliment!

Naam:: Irmlinda de Vries
Datum:: 24 november 2010; De winterkoude als een zware deken zo dicht op de huid, verlangend naar een nog ongeboren lente. Mooi geschreven!

Naam:: Anita Dalstraat
Datum:: 23 november 2010; Prachtig!

Geef je reactie op deze inzending: