Netgedichten

netgedicht (nr. 37.087):

Hij bleef nog even

In zijn zetel van tevreden
denkend aan hoe alles ooit begon,

zetelt in de herfst van zijn leven
een oude man onder een gouden zon.

Zijn oude ogen over het water,
een schittering van een wijzer ouder man.

Doch het landschap om hem heen desolater
wanneer hij afscheid neemt ervan;

Haar kleuren een beetje valer,
de mensen die op haar leven, een beetje stil.

Hun lach bitterzoet, minimaler.
Hun tranen zouter, godswil.

En de rimpels in het water
herinneren aan gestorven gedachten.

Aan een wereld zonder later
waar oude geliefden wachten.

Maar nog even niet!