volume
elke boom die ze telde
onderweg
stond gelijk aan moed
tien bomen en dan zou
ze praten
hem tegemoet
in haar onbestaan
het werden er
twintig en nog meer
in schaduw
als tussenruimte
voor hoop
ze raapte stammen
uit haar schoot, verzette nerven
en woorden
naar een vaderbestemming
op zijn gezicht
niets hield stand
behalve de autoradio
en de gewenning tot op het bot
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 4 februari 2011
Geplaatst in de categorie: psychologie
Bewogen, mooi gedicht Kerima.
uit haar schoot, verzette nerven
en woorden
In één woord: prachtig
mooi samengesmolten, Kerima.
Mooi gedicht!