verlies

ik ga wankel door de dagen
van onwezenlijk besef
in soms trage, lege uren

naar het moment, nu zo nabij
en onvoorstelbaar, dat jij
niet tastbaar meer zal zijn

herinneringen
oud en pijnlijk vers
verdringen zich

ik lachte overdreven nog vandaag

naar vrouw met kind op straat,
eet chocolade die mij smaakt
en voel me schuldig

mijn dierbare, een woord van jou,
missschien een glimlach, juist nu

als ik denk aan waar je ligt en hoe
je lippen zullen zwijgen

besef schuldig zwijgen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 7 stemmen 1.372