De maat van herinneringen
Zijn het oude vriendinnen of
schaduwen van ongrijpbare
schimmen die mij de rust niet
gunnen om de raven van
de nacht te weerstreven?
Verzuurde woorden stijgen
uit hun duistere graven
die zich aan het gemoed
van de ochtenden laven.
Een glimp, waarin het
eerste licht als stille traan
geboren wordt, gedachten
verleggen schaduwen over
mijn verweerd gezicht,
geleefde wraakgodinnen
hangen zich aan gouden
ringen, alles is al gewogen,
blijft zonder gewicht, in de
krappe ruime en in de maat van
alle kwetsbare herinneringen.
“De nacht is een reiziger, die
zijn mantel over de aarde sleept
om zijn sporen uit te wissen “
Cicero
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 13 maart 2011
Geplaatst in de categorie: filosofie
Heel mooi beeldend verwoord in de ¨one-liner¨.
Prachtig verwoord dichter.