Waarachtig?
Wanneer ik morgen sterven zal
mijn zoon, word ik dat kleine kind,
die allerkleinste jongen die je in je
armen neemt, vervreemd me niet van
een innige wens te sterven in mijn
eigen huis, als ware een waarachtig mens.
Ontkleed me van angsten als menselijk
wezen en leg mij in het oude ledikant ,
waarin ook jij geboren werd, vertel me
je verhalen als ik eens weer wakker word,
zodat ik weer kan waken en zo het tijdstip
van de dood wordt opgeschort.
Laat me varen in jouw dromen, totdat die
dag aanbreekt, te denken aan de bloesem is
haar zien en ruiken, letterlijk te proeven van
de geleerde vruchten in hun rijpere betekenis.
Waaraan jij nu moet wennen, vertrouw op je gevoel
als zachte vlinders de verloren adem van mijn
ogen sluit, dan voelt mijn lichaam de hinder van
de werkelijkheid niet meer, die we kennen als
de waarheid en samen hebben ontmoet.
Deels vertaald uit : Fernando Pessoa´s,
`Quando eu morrer, filhinho`
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 10 mei 2011
Geplaatst in de categorie: filosofie