Die eeuwige pijn
Ze voelt de pijn nog bij het schrijven -
een gevoel dat misschien nooit een plaats zou krijgen:
ze was 20 en het waren er drie.
De uren onder de douche konden haar niet reinigen.
Handen, lichamen, stotende bewegingen,
weerloosheid, machteloosheid,
stinkende adem, lichaamszweet
en afschuwelijke woorden konden alleen maar pijnigen.
Ook roepen ging uiteindelijk niet meer,
leeggevochten, geen verweer
alleen nog een schor geluid vol walging
en elk lichaamsdeel deed zeer.
Achtergelaten als een hoopje vuil,
één en al ellende, strompelde ze verder:
schaamte en nog zo veel meer,
verdoofd in al haar zinnen
terugkomende beelden, telkens weer.
Toen kwam het zwijgen,
het terugtrekken in alleen-zijn
het denkend verwerken van de pijn
het niet durven uitspreken,
de duizenden angsten voor het niet begrepen zijn,
een moedeloze nooit eindigende strijd.
Dikwijls heeft zij zich afgevraagd:
hebben zulke mensen dan geen geweten
hebben zij nooit een gevoel van spijt?
Ze wil die bladzijde om kunnen slaan,
die eeuwige pijn eindelijk een plaats geven
ergens ver weg in haar verleden.
Geplaatst in de categorie: geweld