Inpoldering
ergens spreekt de dood
de taal van een stilzwijgen, weliswaar
zonder zwoegende werkers die het Wad
trachten te temmen in een veelvoud van handen
het Wad stierf bijna in de spiegel van rotte palen
die de ruimte kleineerden om de passen
die ze schreed te haken op wat nu een
groen begrazen veld lijkt te wezen
geen toekomst in de wolken of
vertrouwen in het land. het loof
heeft te lang gestaan en doolt
zachtaardig terug naar de donkere aarde
Geplaatst in de categorie: algemeen
Maar de toekomst zal wijzer zijn: meer optimisme dan in het slot van het gedicht!
neergestreken meeuwen. Zo mooi.