Mijn Lindeboom
tussen wimpers door
schrijft mijn gedachte
kijkend naar het kind van toen
onbezorgd wiegend in de boomtop
leunend tussen de vertakkingen
hoog boven het water
had ik het vaste vertrouwen
dat hij me nooit zou laten vallen
ach, ik was nog net zo groen als de
nieuwe lenteblaadjes van mijn linde
die nieuwsgierig lonkten naar de zomer
hij wist al mijn diepgewortelde geheimen
dagelijks aan hem toevertrouwd
ook toen ik daar vastgebonden en alleen
het vuur mij hoog aan de schenen stond
en het geruis der bomen
mijn geschreeuw machteloos verstilde
hoe mij de glinstering van het leven
in kwinkslag werd ontstolen
gevangen in het moment
werd mijn kinderlijke onbevangenheid
in de kiem werd gesmoord...
ROISINE,
23-11-2011
Geplaatst in de categorie: emoties