Netgedichten

netgedicht (nr. 42.063):

Het lekt

Het lekt, het afdak lekt, het lijkt verdacht
veel op een waterklok in volle werking
die tijd in druppels uitgeeft deze nacht
en elke spat betekent een beperking.

Dit is geen dak, dit is wat lossig riet,
een loofhut schielijk naast mijn deur verrezen,
een tabernakel voor het oerverdriet:
de boom ten val, zo zal het weldra wezen.

Wij hebben hier geenszins een stad die blijft,
een handbreed is er tussen dood en leven.
Wij stromen mee naar zee en wat beklijft
van stof dat rond de weegschaal dwarrelt even?

Word wakker, Abel, uit je boze dromen.
Ten venstere is zij misschien gekomen.

Dinsdag na Kana-Zondag