Vandaag in Den Oever gewandeld,

alwaar het ijs tegen de pier omhoog groeit,
zoals mijn gedachten weleens tegen de klippen,
waar ik deze vroeger dan liet hangen te drogen
om ze bij laag tij te laten vervlieden
met het ritme en de ruis van de regelmaat,
maar welke ik heden ten dagen durf voor te dragen
voor beschouwing en beminning,
het zij op papier, het zij in mijn hoofd,
maar hoe dan ook doorleefd en verwerkt
door de stille wijsheid van mijn hart
doorgeef aan de bodemloze bitput
van de eeuwigheid.

alwaar het ijs liet zien en horen
dat eb en vloed eeuwig doorgaan,
knarsend en krakend kruiend
schots en scheef, letterlijk
maar desondanks mooi,
zoals eb en vloed in mijn leven,
hun sporen eens schots en scheef
op mijn ziel stuwden
maar nu in een stromende balans,
want: zie vorig couplet,
ook zijn brute schoonheid toont
nu ik in de stuwende onrust van de vloed
op de kabbelende vrede van eb durf te vertrouwen.

Zie ook: http://www.dichterbijdick.nl

Schrijver: DichterbijDick, 5 februari 2012

contactmdichterbijdick.nl

leven reflectie winter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.2 met 4 stemmen 119