onzegbaar en onuitspreekbaar
Ja, je legt je hoofd tegen mijn schouder,
wiegt ogenschijnlijk gedachteloos
in het ritme van het tikken van de klok,
nauwelijks hoorbaar boven het druppelen
van de zondagregen tegen het raam.
Nee, er zijn geen woorden op je tong
noch in je hoofd, vermoed ik; je ogen
staan hol, hoewel niet wezenloos,
eerder berustend, aanvaardend omdat
wat je doormaakt te veel is, te groot.
Ja, ik beantwoord je zoete zwijgen
met het meebewegen in jouw maat,
die je onwillekeurig aangeeft op het
kloppen van jouw hart dat zoveel weet,
maar onzegbaar en onuitspreekbaar.
Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus
Schrijver: George Knottnerus, 31 maart 2012
Geplaatst in de categorie: emoties