Netgedichten

netgedicht (nr. 44.770):

Vermorzeld hart

(vrij naar 'Coeur supplicie' van Arthur Rimbaud)

Mijn hart is zeeziek en het hangt te kotsen
over de reling van een bombastisch cruiseschip,
vergiftigd door tabak, alcohol en goedkope soep.
Ik word uitgelachen door een troep wolven, die
met bloedbesmeurde bekken hun scherpe snijtanden
in mijn bevende hart kerven. Het woest verscheuren.

Ze wanen zichzelf moedige militairen, maar in het
geniep zijn ze de meest laffe misdadigers, die er
bestaan. Hun herenliefde is net zo agressief als
hun vijandsdenkende levensvisie. Abnormaal. Hun
idee van liefde lijkt op mitrailleurvuur.

Mijn hart ligt als oud vuil in de goot voor het grijpen.

Met hun loopse kanonnen hebben ze mijn heiligdom
geschonden en de dag daarna hebben ze er protserige
schilderijen over geschilderd. Ik vraag alle magiërs
van alle tijden om deze schendingen te verschonen
en om hun vernederingen op henzelf terug te slaan.

Ik lag weerloos op een bed gesmeten en de een na
de ander had de gore moed om mij te verkrachten,
terwijl ik me door de overmacht niet kon verweren.
De pijn van hun walgelijke genotseisen ging mij
door merg en been. Ze hebben mijn tranen voor
kinderachtige aanstellerij gehouden, de barbaren!
Mijn emoties raakten traumatisch in de war, want
deze gruwelijke lieden hebben mijn hart verwoest,
ook al wist ik hun roeden symbolisch fijn te malen.

Hoe leef ik verder met een lichaam zonder hart?
Hoe kan ik er een literaire mouw aan passen?
Hoe weet ik ongeschonden te verdwijnen?