Nog even
nog even dan
spreken mijn ogen
nog niet in staat
tot rusten te neigen
ze staart mij immers aan
zou ze mij mogen
met mij willen slapen gaan
ze zal zeker ruiken
naar late herfstrozen
en haar borsten
willen een lentebloesem tonen
het zijn mijn lippen
die naar tederheid dorsten,
kon ze maar in mij wonen
zo draagt mijn grijs
nog een jeugd op handen
al is het ademen
steeds minder diep getint
toch zal mijn liefde
in haar hemelse schoot belanden
het is immers de eeuwige droom
die ieder waarachtig bemint
Geplaatst in de categorie: liefde